Dragon’s Dogma 2 review – Een meeslepende RPG voor de doorgewinterde, maar niet zonder fouten

Ondanks dat het niet zo bekend was in RPG-kringen, presenteerde de eerste Dragon’s Dogma, uitgebracht in 2012, een frisse kijk op de traditionele RPG-formule in de open wereld met zijn ingewikkelde gevechten, indrukwekkende magische mechanica en innovatief begeleidend systeem. Onder leiding van Hideaki Itsuno, bekend van zijn werk aan Devil May Cry, kreeg de game een toegewijde aanhang die al meer dan tien jaar reikhalzend uitkeek naar een vervolg. Nu, na twaalf jaar, staat Capcom op het punt om het langverwachte vervolg af te leveren.

Nadat ik de eerste inzending kort had gespeeld, was ik niet geheel onbekend met het vervolg. Sommigen beweren misschien dat deze game meer een remake is dan een echt vervolg, en ik begrijp waar ze vandaan komen. Het vervolg bevat alle geliefde elementen van het origineel, alleen op grotere schaal. Als gevolg hiervan zijn sommige eigenaardigheden uit de eerste game zonder veel verandering overgenomen.

Na bijna 40 uur te hebben geïnvesteerd in het verkennen van de fantasierijke landschappen en uitdagende speurtochten van Dragon’s Dogma 2, werden mijn aanvankelijke verwachtingen met tevredenheid vervuld. In deze recensie van de RPG voor één speler heb ik mijn best gedaan om te voorkomen dat belangrijke plotpunten worden onthuld en heb ik alleen screenshots opgenomen van landschappen en gevechten tegen typische vijanden. Dat gezegd hebbende, ben ik klaar om mijn mening te geven over de pc-editie van Capcom’s Dragon’s Dogma 2.

Een rechtvaardige en onverzettelijke samenleving

Ondanks dat ik bijna geen olie meer heb voor mijn lantaarn, blijf ik in het holst van de nacht over de bergtoppen vluchten, achtervolgd door een mix van wolven, goblins en andere gevaarlijke wezens. Mijn drie metgezellen, die dapper naast mij hadden gevochten, zijn nu bewusteloos en raken steeds verder achterop. Terwijl ik nadenk over onze onvoorbereidheid op dit ogenschijnlijk onschuldige zijpad, besef ik dat het te laat is om terug te keren. Mijn gezondheid en uithoudingsvermogen zijn bijna uitgeput en ik word geraakt door een pijl waardoor ik over de rand van een klif tuimel. De game vraagt ​​me om een ​​waardevol item te gebruiken om mezelf weer tot leven te wekken, maar ik weiger. Dit is slechts een van de vele lessen die ik heb geleerd van Dragon’s Dogma 2: het belang van voorbereiding

Ondanks de veelheid aan gevaren die op de loer liggen in deze fantasiewereld, is het verrassend dat iemand de veiligheid van de steden durft te verlaten om taken uit te voeren. Van griffioenen die uit de lucht neerdalen tot cyclopen die klaar staan ​​om aan te vallen, en goblins die op elke weg op de loer liggen: de bedreigingen zijn eindeloos. Om de chaos nog groter te maken, glijden harpijen naar binnen om nietsvermoedende slachtoffers weg te rukken. Dit is echter geen spel dat lijkt op Souls, omdat het wel een paar klassen biedt waarin ontwijken en pareren is opgenomen. Voor het grootste deel vertrouwt dit spel op strategische gevechten waarbij de juiste positionering, partijcoördinatie en het exploiteren van vijandelijke zwakheden cruciaal zijn in plaats van te vertrouwen op brute kracht of snelle reflexen.

Zelfs als je niet op het aanbevolen niveau voor een specifiek gebied zit, kan het hebben van kennis en het in je voordeel gebruiken ervan nog steeds leiden tot de overwinning tegen zelfs de sterkste vijanden. Het begrijpen van details zoals het belang van het eerst afsnijden van de staart van een bepaalde vijand, de angst die goblins hebben voor vuur, of de zwakke plek van een cycloop – ook al lijkt dit voor de hand liggend – kan een grote invloed hebben op de uitkomst van gevechten. Over-leveling brengt echter ook zijn eigen uitdagingen met zich mee. Overmoed en onzorgvuldigheid kunnen ertoe leiden dat een groep wolven je tovenaar snel overmeestert, waardoor je Doctor Strange-cosplay abrupt wordt beëindigd.

De graphics zijn verbluffend, dankzij Capcom’s RE Engine die feilloos de schoonheid van alles vastlegt, van de weelderige met gras begroeide toppen tot de ruige canyons in de verre streken. Ik merkte vaak dat ik graag elke berg en unieke rotsformatie wilde verkennen om de adembenemende uitzichten aan de andere kant te ontdekken. Ook al waren er verspreid een paar onopvallende moerassen, het merendeel van de landschappen was werkelijk fascinerend.

Terwijl de nacht over deze uitgestrekte wereld valt, wordt het een heel andere uitdaging. De duisternis is bijna ondoordringbaar, waarbij zelfs de lantaarns slechts een kleine hoeveelheid licht voor je karakter geven, wat nog steeds een grote hulp is. Naast de gebruikelijke beesten en bandieten zijn er ook nieuwe bovennatuurlijke bedreigingen die zich in de schaduw verbergen. Sommige van deze vijanden worden door het licht aangetrokken als motten door een vlam, waardoor het een riskante beslissing is om de lantaarns altijd brandend te houden.

Zodra ik klaar was met het spelen van de Resident Evil-remakes, begon ik meteen Dragon’s Dogma 2 te spelen. Het was verbijsterend om te ontdekken dat deze game dezelfde engine deelt als de veelal lineaire ervaringen. Interessant is dat beide games ook zombies bevatten.

In Dragon’s Dogma 2 kruipen spelers in de huid van de Arisen, een held die voorbestemd is om óf een krachtige draak te verslaan óf de dood onder ogen te zien. Dit lot wordt door de draak zelf aan de speler toegekend, maar hun reis wordt bemoeilijkt door de verschijning van een tweede Arisen die hun kwalificaties als uitverkorene in twijfel trekt. Hoewel de hoofdmissie misschien niet bijzonder boeiend is, moeten spelers uitgebreide reizen door het land maken om bondgenoten te verzamelen en steun te verwerven. Dit aspect van avontuur is waar de game echt uitblinkt.

De uitgebreide kaart van Dragon’s Dogma 2 is gevuld met alle noodzakelijke elementen van een fantasiewereld. Smalle paden verleiden je om van de hoofdwegen af ​​te dwalen op zoek naar verborgen schatten. Vaak leiden ze terug naar de hoofdroute, maar met de mogelijkheid om nieuwe uitdagingen tegen te komen. Ik merkte dat ik in kerkers strompelde die werden bewaakt door woeste Chimaera’s, schijnbaar verlaten kastelen verkende om ze vervolgens te ontdekken die besmet waren met ondoden, en door donkere grotten racete om te ontsnappen aan een kleine draak die ik wel of niet had uitgelokt met een ballista, allemaal binnen de eerste paar seconden. paar uur speelplezier.

Daarnaast zijn er speciale functies die de complexiteit van het voltooien van speurtochten vergroten. Een vervalser kan bijvoorbeeld replica’s van items maken, wat de mogelijkheid biedt om dubbele beloningen te verdienen door deze vaardigheid te gebruiken op een waardevol missie-item voordat hij het terugstuurt naar een NPC, hoewel er consequenties kunnen zijn waarmee rekening moet worden gehouden. Dit kan ook resulteren in voortdurende toegang tot nuttige items zoals sleutels en documenten die aanvankelijk alleen door NPC’s werden uitgeleend.

Side-quests kunnen ook zeer boeiende ervaringen zijn, niet noodzakelijkerwijs vanwege hun verhaallijnen, maar vanwege hun unieke structuren. Bij veel ervan gaat het om interactie met personages of locaties die niet expliciet worden vermeld in de zoektochtbeschrijving of kaartmarkeringen. Bovendien hebben sommige speurtochten tijdgebrek, wat tot onverwachte resultaten kan leiden. In bepaalde gevallen is het voltooien van andere nevenmissies in hetzelfde gebied noodzakelijk om verder te komen, en deze informatie wordt niet altijd aan de speler doorgegeven. Hoewel dit voor mij geen uitdaging vormde, aangezien ik er de voorkeur aan geef om alle beschikbare personages grondig te verkennen en ermee te communiceren, kan het een potentieel obstakel zijn voor andere spelers die moeite hebben om een ​​startpunt te vinden of aanwijzingen te ontvangen.

Carrières en schaakstukken

De Vocation- en Pawns-systemen vormen de hoeksteen van Dragon’s Dogma 2. Deze systemen draaien om de verschillende klassen, of Vocations, die beschikbaar zijn in het spel. Wat deze franchise onderscheidt, is de unieke en gevarieerde benadering van deze lessen. In andere RPG’s kunnen een krijger en een tovenaar vergelijkbare vaardigheden hebben, zoals melee-aanvallen, blokkeren of ontwijken. Dit wordt vaak gedaan om de gameplay of ontwikkeling te vereenvoudigen. In Dragon’s Dogma 2 heeft elke klasse echter zijn eigen specifieke gedragingen en acties, waardoor het een spannende ervaring is om ze allemaal in je eigen tempo te ontdekken en onder de knie te krijgen.

Mijn ervaring begon met de Warrior Vocation, die je uitrust met een zwaard en schild die precies functioneren zoals verwacht. Gekleed in zware bepantsering vocht ik vijanden met felle slagen af ​​en verdedigde ik mijn medekameraden door de aandacht af te leiden van eventuele bedreigingen in de buurt.

Daarna ben ik overgestapt op Thief. Deze bezetting richt zich op snelheid en het leveren van krachtige aanvallen, waarbij gebruik wordt gemaakt van zwaarden met twee handen om snel tegenstanders te verslaan die de capaciteiten ervan onderschatten. Ik sneed snel door vijanden heen met de gratie van een Beyblade, voerde acrobatische salto’s uit, ontweek inkomende aanvallen en gebruikte zelfs grijphaken om vliegende vijanden neer te halen. Met de toegevoegde tactiek van het plaatsen van bommen en zelfverzekerd weglopen, is de variatie en complexiteit in de gameplay tussen deze twee melee-roepingen werkelijk indrukwekkend.

Wanneer de magische Vocations echter worden geïntroduceerd, krijgt het spel een geheel nieuwe dimensie. Er zijn niet langer manabalken of spreuken met beperkt gebruik, zoals je in andere games wel ziet. Het enige dat jou in de weg staat bij het ontketenen van krachtige spreuken zoals napalm, onweer, sneeuwstormen, rookkopieën van jezelf of welke vorm van tovenarij dan ook, is de hoeveelheid tijd die je hebt om ze uit te spreken. De sleutel tot succes als magiër ligt in het positioneren en goed samenwerken met je gezelschap. Zelfs een ogenschijnlijk eenvoudige vijand kan mijn casting gemakkelijk verstoren, zonder enige defensieve opties zoals schilden of ontwijkingsmogelijkheden die je in melee-klassen tegenkomt. Ondanks deze uitdagingen is het eindresultaat van een succesvolle cast meestal een spectaculair vertoon van magie. Er zijn echter momenten waarop

Ondertussen zijn Pionnen metgezellen van de Arisen die kunnen worden gemaakt door spelers in Dragon’s Dogma 2. Deze aangepaste metgezellen kunnen worden aangepast aan de behoeften van het gezelschap door hun roeping, uitrusting en wapens te kiezen. Bovendien kunnen spelers nog twee pionnen inhuren om zich bij hun groep aan te sluiten, geselecteerd uit een pool van metgezellen die door andere spelers zijn gecreëerd. Deze functie zorgt voor een breed scala aan personages met unieke ontwerpen. Het is vermeldenswaard dat deze ingehuurde pionnen geen niveau omhoog gaan, wat spelers aanmoedigt om ze regelmatig te ruilen met nieuwe en de verschillende klassen en voorkeuren van andere spelers te ervaren.

Pionnen kunnen dienen als waardevolle gidsen in deze wereld. Als iemand die vaak verdwaald is, heb ik deze functie enorm gewaardeerd. Wanneer ik op een verre zoektocht moest beginnen, huurde ik eenvoudigweg een pion in met kennis van het gebied en zij zouden mij de weg wijzen. En als ik ooit in een nieuw land terecht zou komen met een andere taal, zou ik een pion kunnen inhuren om als vertaler op te treden. Bovendien waren Pionnen meer dan alleen behulpzame gidsen: ze betrapten me zelfs als ik snel van een hoge richel moest afdalen en feliciteerden me met een high five na een zwaar bevochten gevecht. Dit niveau van onderdompeling was werkelijk indrukwekkend. Ik merkte ook dat de persoonlijkheid en het lichaamstype van een pion hun gedrag in de strijd beïnvloedden. Een van mijn metgezellen bijvoorbeeld

De open-wereld-gameplay van Dragon’s Dogma 2 voegt ook een extra laag toe aan de toch al diverse gevechtsopties. Als het je lukt om een ​​kleinere tegenstander te verdoven, heb je de mogelijkheid om hem als een zak aardappelen in elke richting te slingeren, of het nu richting andere vijanden is of van een klif af. Moet je ontsnappen aan een groep krachtige vijanden? Snijd gewoon de touwen van een nabijgelegen brug door en kijk hoe je achtervolgers naar beneden storten. En voor grotere vijanden kunnen spelers zelfs op hun lichaam klimmen om krachtige slagen toe te dienen of explosieven strategisch te plaatsen. De AI van de pionnen maakt ook effectief gebruik van deze tactieken, wat resulteert in zeer dynamische en boeiende gevechten.

De ups en downs van het leven

Ondanks de vele positieve aspecten van dit spel, zijn er ook enkele nadelen die in de loop van de tijd steeds moeilijker te negeren zijn. Eén van die problemen is het gebrek aan handige snelle reismogelijkheden. Hoewel er Ossenkardiensten beschikbaar zijn tussen grote knooppunten, waardoor een vorm van ‘teleportatie’ tussen steden mogelijk is, bestaat er altijd het risico dat er tijdens de reis een aanval wordt aangevallen. Bovendien is er een zeldzaam kristal dat kan worden gebruikt voor noodteleportatie naar specifieke locaties. Na 40 uur spelen kwam ik echter terecht in speurtochten op verre oorden waarvoor meerdere ossenkarritten en talloze gevechtsontmoetingen nodig waren om het te bereiken. Dit proces zou dan voor de terugreis moeten worden herhaald. Het zou nuttig zijn geweest als er een minder restrictieve,

Ondanks het belang ervan kan voorraadbeheer een bron van frustratie zijn. In een spel waarin alles bedoeld is om te worden geplunderd, is het voortdurend moeten stoppen en items wisselen tussen pionnen om te voorkomen dat de Arisen overbelast raakt geen plezierige taak. Ik vond het vooral verbijsterend dat er een optie is om meerdere items in de opslag te verplaatsen, maar niet binnen je eigen gezelschap. Dit betekent dat zelfs een eenvoudige taak, zoals het overbrengen van spullen tussen rugzakken, elke keer tijdens het reizen 4-5 klikken kan vergen.

Als u geen geavanceerd systeem gebruikt, kunnen de prestaties een probleem zijn. In dorpen en steden merkt u mogelijk een afname van de FPS. Met grafische instellingen ingesteld op een mix van hoog en laag, zoals aanbevolen door de game, en FSR 3 ingeschakeld op Quality, handhaaft de machine doorgaans een 40-60FPS in de open wereld met een resolutie van 1440p. Hoewel dit zeker speelbaar is, is er ruimte voor verbetering. In steden kunnen de framesnelheden aanzienlijk dalen, soms zelfs vaak tot de jaren 30 of 20. En dit is zonder de ray tracing-optie in te schakelen. Hoewel er in deze gebieden meestal geen gevechten plaatsvinden tenzij ze worden uitgelokt, kan het frustrerend zijn om door een diavoorstelling te navigeren of voortdurend de grafische instellingen aan te passen, afhankelijk van

Tijdens mijn playthrough kwam ik een aantal bizarre problemen tegen, waarvan de meest opvallende de frequente harde crashes tijdens tussenfilmpjes waren. Op een keer, slechts een paar seconden na een vooraf gerenderd filmpje aan het begin van het spel, crashte mijn spel plotseling op de desktop. Aanvankelijk dacht ik dat het een eenmalige gebeurtenis was, dus ik keerde op mijn schreden terug en speelde het gebied opnieuw af, om vervolgens opnieuw dezelfde crash te ervaren. Het leek onmogelijk om door het filmpje te komen zonder dit probleem onder ogen te zien. Omdat ik me gefrustreerd voelde, ging ik zelfs terug naar een veel eerdere save en probeerde een andere route om hetzelfde stadsgebied te bereiken, in de hoop de crash te voorkomen. De uitkomst bleef echter hetzelfde en ik verspilde twee uur met het opnieuw spelen van het spel. De enige oplossing die ik heb gevonden

Laatste gedachten

Dragon’s Dogma 2 biedt een werkelijk meeslepende ‘avontuur met een feest’-ervaring en overtreft alle andere RPG’s in de open wereld die ik ben tegengekomen. Overleven in deze harde wereld vereist zorgvuldige planning en strategisch denken. Met een verscheidenheid aan vechtstijlen om uit te kiezen, waaronder reuzen met schilden, krachtige tovenaars en aanpasbare hybride klassen, is er voor elke speler iets te vinden. Het gebrek aan houvast in het spel kan aantrekkelijk of uitdagend zijn, afhankelijk van het individu. Zelfs het voltooien van zijmissies kan een hele klus zijn, met vage instructies en enorme gebieden om te verkennen. De enorme en boeiende wereld van Dragon’s Dogma 2 zal spelers echter ongetwijfeld naar zich toe trekken, geholpen door het unieke Pawns-systeem dat nog meer diepgang aan dit sandbox-avontuur toevoegt.

Hoewel de game is ontworpen voor één speler, voegt de optie om metgezellen in te huren tijdens de playthroughs van andere spelers een uniek aspect toe dat bijna een gevoel van gedeelde ervaring creëert. Ik hoop echter nog steeds dat een volledige coöperatieve modus wordt opgenomen in een mogelijk derde deel.

Ondanks mijn sterke voorliefde voor het spel, kan ik de tekortkomingen ervan niet over het hoofd zien. Zelfs als ik de incidentele crashes in de tussenfilmpjes buiten beschouwing laat, die gemakkelijk kunnen worden omzeild, zijn er bepaalde gameplay-keuzes die afbreuk doen aan het algehele plezier. De afwezigheid van een efficiënter snelreissysteem werd steeds erger naarmate ik meer tijd besteedde aan het spelen van Dragon’s Dogma 2. Het herhaaldelijk langs dezelfde routes trekken naar eerder bezochte locaties zorgde ervoor dat ik aarzelde om bepaalde speurtochten te voltooien. Bovendien bleek het beheren van mijn inventaris en het omgaan met prestatieproblemen in steden lastig, maar niet onoverkomelijk. Hopelijk zullen toekomstige updates deze problematische gebieden aanpakken.

Ondanks zijn hardcore karakter zal Dragons Dogma 2 misschien niet iedereen aanspreken. Voor degenen die zich verbinden met het spel zal het echter een onvergetelijke reis zijn die moeilijk neer te zetten is. Ondanks de uitdagingen die ik heb genoemd, raad ik Dragon’s Dogma 2 nog steeds ten zeerste aan en merk dat ik er voortdurend naar teruggetrokken word. Ik betwijfel of een RPG die in 2024 wordt uitgebracht, zijn uitmuntendheid zal kunnen evenaren.

Dragon’s Dogma 2 wordt op 22 maart 2024 uitgebracht voor $ 69,99 op Steam, Xbox Series X|S en PlayStation 5. Deze recensie is gebaseerd op een pc-exemplaar van de game, geleverd door Capcom.