De langste kloof tussen top-10-optredens op de ATP-ranglijst in de geschiedenis met Grigor Dimitrov

Ondanks dat hij mogelijk verliest in de finale tegen Jannik Sinner, zal de indrukwekkende prestatie van Grigor Dimitrov op de Miami Open voor het eerst sinds 2018 resulteren in een terugkeer naar de top-10 van de ATP-ranglijst.

Ondanks de zware concurrentie was het seizoen van de Bulgaar in 2024 opmerkelijk. Naast het verslaan van topspelers als Carlos Alcaraz en Alexander Zverev in Miami, bereikte hij ook tweemaal de finale en kwam hij als overwinnaar uit de bus in Brisbane.

Na een lange periode was het eindelijk zover: de langverwachte terugkeer naar de top-10. Ondanks het lange wachten blijft deze prestatie uitzonderlijk. Er zaten zelfs 260 weken tussen zijn twee optredens in de top 10, waarmee dit het op twee na langste gat in de geschiedenis van de ATP-ranglijst is. Laten we alle drie de gevallen in detail onderzoeken.

#3 Grigor Dimitrov – 260 opeenvolgende weken in de ATP Top 10 (november 2018 tot april 2024)

Gedurende het grootste deel van de jaren 2010 stond Grigor Dimitrov consequent in de top-10. Een afname van de prestaties leidde echter tot zijn vertrek uit de elitecategorie tegen het einde van 2018.

Ondanks dat hij af en toe topspelers versloeg, vond de Bulgaar het moeilijk om een ​​consistente winning streak vast te houden.

Ondanks eerdere jaren van strijd, zijn de zaken vorig jaar ten goede gegaan. Dimitrovs optreden op de Paris Masters 2023 markeerde zijn belangrijkste finale sinds 2017, en hij behaalde ook hetzelfde aantal overwinningen tegen top-10-spelers als in de jaren tussen 2019 en 2022 samen.

In 2024 had hij al een kampioenschap gewonnen en bereikte hij de finale van de Miami Open, een Masters 1000-toernooi.

Na 260 weken wordt de terugkeer van de Bulgaar naar de top-10 van de ATP-ranglijst toegeschreven aan zijn herontdekte consistentie, zoals hij verklaarde op zijn persconferentie na zijn overwinning in de halve finale op Alexander Zverev op de Miami Open.

“Ik heb die wedstrijden achter elkaar kunnen zetten. Ik denk dat de consistentie van het verslaan van topspelers voor mij een veel groter succes is dan wat dan ook”, zei Grigor Dimitrov. “Ik bedoel, als je dat doet, krijg je de ranglijst. Als je dat doet, wordt het alleen maar beter voor je. Maar om dat te kunnen doen, komt het daar allemaal door.”

“De discipline, het harde werken, weet je, alle toewijding, de aanpassing aan heel verschillende spelers gedurende die tijd, ik bedoel, je moet dat op een constante basis kunnen doen… Ik denk dat de discipline mij heeft gebracht, denk ik dat moment. Er is niets anders”, voegde hij eraan toe.

#2 Albert Costa – 264 opeenvolgende weken (mei 1997 tot juni 2002)

Voordat Rafael Nadal zijn dominantie op de French Open vestigde, had landgenoot Albert Costa al aanzienlijk succes geboekt op het toernooi.

De gepensioneerde speler, geboren in Lleida, behaalde zijn enige Grand Slam-overwinning op het toernooi in 2002 en bereikte vervolgens de zesde plaats in zijn carrière.

Interessant genoeg markeerde die overwinning niet het begin van een periode aan de top, maar eerder een langverwachte comeback naar het hogere segment.

Ondanks zijn Tourdebuut in 1993 wist Costa in zijn eerste vier jaar slechts twee Grand Slam-kwartfinales te bereiken. Zijn ranking viel echter in mei 1997 uit de top-10, waardoor hij even naar de achtergrond verdween.

De prestaties van de Spanjaard kenden een heropleving toen hij voor het eerst in zijn carrière op de US Open van 2001 en de Australian Open van 2022 opeenvolgende tweedeweekse finishes behaalde op een Grand Slam-toernooi. Vervolgens claimde hij de overwinning op de French Open en heroverde hij zijn plek in de top-10-ranglijst.

#1 Langste reeks op nummer 1 ter wereld – Gilles Simon (308 weken)

Gilles Simon was twintig jaar lang een constante aanwezigheid in de Tour en verscheen voor het eerst als 18-jarige in 2002.

In de loop van zijn carrière behaalde de Fransman meer dan 500 overwinningen in enkelspelwedstrijden. Ondanks een verschuiving naar een op de basislijn gerichte en krachtgedreven tennisstijl, bleef zijn sierlijke spel op alle terreinen effectief en duurzaam.

In 2008, slechts zes jaar nadat hij aan de Tour deelnam, behaalde hij een top-10-debuut en bereikte hij een toppositie van nr. 7. Het seizoen daarop had hij een succesvolle run op de Australian Open en bereikte hij zijn eerste Grand Slam-kwartfinale. . Hij was echter niet in staat dit succesniveau vast te houden en viel uiteindelijk tegen het einde van het jaar uit de toplaag.

Vijf jaar later beleefde hij een heropleving toen hij zijn tweede Masters 1000-finale bereikte tijdens de Shanghai Masters van 2014. Het jaar daarop bereikte hij ook zijn tweede Grand Slam-kwartfinale, dit keer op de Wimbledon-kampioenschappen.

De run bij de All England Club bracht hem terug naar de top-10-ranglijst, die hij eerder in september van dat jaar had behaald. Simon bleef nog zeven jaar op tournee en won nog twee trofeeën (beide in 2018) voordat hij uiteindelijk met pensioen ging tijdens de Paris Masters van 2022, waar hij werd toegejuicht door een levendig thuispubliek.