De Buffalo Bills van Josh Allen gaan een onzekere toekomst tegemoet terwijl Sean McDermott worstelt met liefdesverdriet in de play-offs  

Opnieuw kwam er op een pijnlijke manier een einde aan een Buffalo Bills-seizoen. In vier jaar op rij zijn ze uitgeschakeld na het winnen van de AFC East en minstens één playoff-wedstrijd – drie keer door de Kansas City Chiefs.

We hebben elk seizoen iets andere versies van het team gezien, maar dit jaar voelde uniek. In tegenstelling tot voorgaande seizoenen waarin ze grotendeels het reguliere seizoen doorliepen tot hun afscheid van week 13, leek het er niet op dat deze ploeg zelfs maar deel zou uitmaken van het gesprek in de loop van het traject.

Een hartverscheurend verlies voor de Philadelphia Eagles bracht hen terug naar 6-6, wat gevaarlijk terrein voor hen was om zich in te bevinden, in een jaar waarin meerdere teams streden om de laatste paar AFC Wildcard-plekken. Maar ondanks afleiding buiten het veld en vragen rond hun technische staf, wonnen ze hun laatste vijf wedstrijden in het reguliere seizoen en bereikten ze de divisie.

Nadat ze in de Wildcard-ronde voor de Pittsburgh Steelers hadden gezorgd , mochten ze in januari eindelijk Patrick Mahomes en zijn gezelschap voor het eerst in deze rivaliteit ontvangen . Maar opnieuw konden ze hun witte walvis niet helemaal overwinnen.

In dat opzicht is hier een blik op de reis van de organisatie die leidt naar 2023, de verschillende fases van het seizoen waar we zojuist getuige van zijn geweest, hoe het sprookje uiteindelijk ten einde kwam en waar ze vanaf hier naartoe kunnen gaan.

De reis hierheen

Om echt te begrijpen wat dit seizoen in het grote geheel voor de Bills-organisatie betekende, moeten we snel de geschiedenis van Sean McDermott’s ambtstermijn als hoofdtrainer doornemen.

De voormalige positionele coach van de Eagles en vervolgens zes jaar lang defensief coördinator van de Carolina Panthers arriveerde in 2017 in Buffalo en nam een ​​franchise over die slechts één keer in het millennium met een winnend record was geëindigd – een 9-7 (niet -playoff) seizoen in 2014 onder Doug Marrone, die het volgende laagseizoen zijn baan neerlegde.

Als we terugkijken op Buffalo’s dieptegrafiek van 2017, valt het op dat er nu nog maar vijf spelers actief zijn. Dit zijn de veiligheidstandem van Jordan Poyer en Micah Hyde , die buiten het seizoen als vrije agenten samenkwamen en de sleutelfiguren zijn geweest waar ze hun verdediging doorheen hebben geleid, en drie rookies in de aanvalsuitrusting Dion Dawkins , cornerback Tre’Davious White en linebacker Matt Milano.

Het dieptepunt van dat jaar waren de opeenvolgende verliezen tegen de Saints en Chargers (met een totaal van 77 punten) – de beroemde Nathan Peterman-helft met vijf onderscheppingen. Toch keerden ze terug naar hun bridge-quarterback Tyrod Taylor en sluipen ze het ‘postseason’ binnen, dankzij Andy Dalton die Tyler Boyd sloeg voor een lange touchdown op de vierde plaats tegen de Ravens in de parallelle wedstrijd.

Dat was een geweldig moment voor oude veteranen als defensieve tackle Kyle Williams, en ze hadden tijdens de Wildcard Round een kans om nog een nieuw beginnend team in de Jaguars te verslaan, dat bijna de Super Bowl haalde. Maar deze Bills-franchise lag duidelijk een jaar voor op schema.

Waarom ik het gevoel had dat het belangrijk was om naar dat seizoen te verwijzen, was het plan dat McDermott daar ontvouwde, toen hij en algemeen directeur Brandon Beane samen uit Carolina kwamen en bewust een stel jongens met een hoog karakter en een hoog voetbal-IQ binnenhaalden om een cultuur rond.

Die leiderschapsgroep was zelfbewust genoeg dat ze de tekortkomingen van de selectie zagen en een franchise-veranderende beslissing namen toen ze in de draft van 2018 naar de zevende algemene keuze gingen om een ​​wilde scherpschutter uit Wyoming genaamd Josh Allen te selecteren .

Buffalo ging 6-10 in 2018 (5-6 toen Allen beschikbaar was), maar had een visie om langzaam onderdelen aan de operatie toe te voegen, zonder te spatten voor beschikbare vrije agenten. Ze gaven dat seizoen $ 20 miljoen minder uit aan hun selectie dan enig ander team in de competitie.

Toen Allen aanzienlijke verbeteringen liet zien in jaar 2 en ze nog maar een paar magische Deshaun Watson-plays verwijderd waren van het winnen van een play-offwedstrijd in Houston, besloot de organisatie dat ze niet verder konden gaan met John Brown als hun nummer één ontvanger.

Dat leidde tot hun eerste grote externe toevoeging toen ze een keuze uit de eerste ronde naar Minnesota ruilden voor Stefon Diggs – de selectie die de Vikingen gebruikten om rechtstreeks te herladen met Justin Jefferson.

Diggs leidde de NFL prompt in vangsten en ontvangende yards dat seizoen en het viel samen met het feit dat Allen een eeuwige MVP-kandidaat werd, en dat de Bills hun kampioenschapsvenster binnengingen.

Ze hebben in elk van de afgelopen vijf seizoenen wedstrijden met dubbele cijfers gewonnen, waarbij ze in de laatste vier minstens één play-offwedstrijd hebben gewonnen, voordat ze in drie daarvan door de Chiefs werden uitgeschakeld, waaronder één keer in het AFC-kampioenschap. Hun andere verlies was voor de Bengals thuis.

In die vijf jaar eindigden de Bills slechts één keer niet als een top-vier scorende verdediging, terwijl Allen’s 202 totale (reguliere seizoen) touchdowns verantwoordelijk waren voor 23 meer dan de volgende dichtstbijzijnde quarterback: Patrick Mahomes.

Ze zijn doorgegaan met de trend van het doorwerken van het ontwerp en het betalen van hun kwaliteitsbijdragers, met de ondertekening van Von Miller vóór vorig jaar als de enige stap die hen over de top moest duwen, waardoor hij een vooropgestelde deal kreeg met een jaarlijkse limiet van $ 20 miljoen. Helaas voor hen raakte hij vlak voor december 2022 geblesseerd en haalde daarna dit seizoen meer krantenkoppen buiten het veld als parttime gezonde scratch.

Dat geeft ons echter een beetje inzicht in waar de tekortkomingen van deze operatie recentelijk hebben gelegen. James Cook was dit jaar de eerste 1000-yard rusher waarmee Allen in zijn carrière heeft gespeeld. Ze hebben ook moeite gehad om betrouwbare nummer twee-opties te vinden in het pass-spel naast Diggs, terwijl de verdediging niet voldoet aan het niveau waarop ze statistisch gezien op de grote podia presteren, waarbij de elite quarterbacks antwoorden hebben op wat ze willen doen. structureel.

Over het geheel genomen hebben ze eenvoudigweg geen echte verschilmakers gehad, terwijl ze die het meest nodig hadden.

Het seizoen 2023/24

Na een leeglopend verlies van 27-10 thuis tegen de Bengals in de Divisieronde, begonnen er vragen te rijzen over hoe lang dit model nog zou werken voor Buffalo, aangezien het respectievelijk de nummer twee aanval en verdediging opstelde in termen van scoren.

Er leek echter een vrij duidelijke afbakening te zijn tussen hen en de twee teams die uiteindelijk voor het tweede jaar op rij om de AFC-kroon streden (Bengals en Chiefs), vooral als het ging om het aantal jongens dat ‘gewoon’ kon ‘maken’. een toneelstuk” wanneer er een beroep op wordt gedaan.

Vervolgens overtuigden ze defensieve coördinator Leslie Frazier ervan om “het seizoen vrij te nemen”, nadat ze zojuist hadden gezien hoe hun aanvallende denkkracht tussen Brian Daboll en Mike Kafka de Giants in een playoff-team veranderde en werd erkend als Coach van het Jaar.

Vooruitlopend op het seizoen 2023 kun je op twee verschillende manieren naar de organisatie kijken. Pessimistisch gezien zou je kunnen zeggen dat deze groep onvermijdelijk weer vast zou komen te zitten op de weg naar de ultieme prijs, zonder noemenswaardige toevoegingen aan de technische staf of vanuit spelersperspectief.

Tegelijkertijd wilden ze Von Miller terughalen en begrepen dat het een slimme zet was om hem op de PUP-lijst te zetten, zodat hij bijna een volledig kalenderjaar zou krijgen om terug te keren van de gescheurde kruisband. Sean McDermott nam de defensieve play-calling weer over nadat het voelde alsof de aanpak van Frazier te simplistisch en voorspelbaar was toen ze aan het einde van het seizoen kwamen.

Ze stelden ook samen wat vrijwel universeel werd beschouwd als een van de sterkere draftklassen in de competitie en vervolgens deden ze verschillende low-budget signeersessies om twijfelachtige plekken aan te pakken. Ze schakelden een ervaren aanvallende lijnwachter in, Connor McGovern, met flexibiliteit aan de binnenkant om de zwakke schakel bij de linkerwacht te vervangen, een paar dieptestukken langs hun vaardigheidspositiegroep, DaQuan Jones bij (schaduw) neustackle om te versterken een nogal zachte verdediging aan de binnenkant, nog een bewezen edge rusher in Leonard Floyd en een derde safety in Taylor Rapp, die hen meer veelzijdigheid zou geven in de personeelspakketten die ze konden runnen, nadat ze bijna uitsluitend op nikkel waren gebaseerd.

Je kunt het reguliere seizoen van Buffalo in een derde groep plaatsen. Na een ietwat vreemd overwerkverlies bij de Jets in hun maandagavondopener, bliezen ze de Raiders, Commanders en de hoogvliegende Dolphins uit met een gecombineerde score van 123-33.

Ze zouden dat opvolgen door de komende acht weken 3-5 te gaan, waar ze, afgezien van een dominante herkansing met de Jets, de hele tijd wankel waren. Zelfs bij hun twee andere overwinningen waren de laatste acties schoten in de eindzone, met een twijfelachtige non-call voor pass-interferentie en een ontvanger van de tegenstander die de bal niet in de lucht kon vinden.

Bij hun verliezen was het een combinatie van het feit dat de aanval niet vroeg op gang kwam, dat de verdediging niet laat een stop kon maken en dat zelfs speciale teams hen kosten, waardoor de Broncos een herhaling kregen van een uiteindelijk spelwinnend velddoelpunt vanwege 12 mannen op het veld. Ze zagen ook hoe de kicker van de Eagles een 59-yarder in de stromende regen raakte, waardoor die wedstrijd tot verlenging werd gestuurd en uiteindelijk een comeback-overwinning voor hun ploeg zorgde.

Na dat hartverscheurende verlies in Philadelphia, waarin meerdere superheldenachtige toneelstukken van Josh Allen er uiteindelijk niet meer toe deden, verschoof de eerste schuld naar hun hoofdcoach. Dat werd versterkt door het verhaal dat op McDermott verscheen, waarin de aanslag van 11 september werd gebruikt als parallel met samenwerken op een voetbalveld.

Maar hoe bizar dat ook was, op een rare manier voelde het alsof het dit team dichter bij elkaar bracht, omdat de kleedkamer hun generaal wilde vervangen en zij misschien wel de gevaarlijkste ploeg in de competitie werden.

Onder de oppervlakte stonden de Bills op dat moment al in de top drie van overtredingen in EPA per spel en slagingspercentage, wat het ontslag van de toenmalige OC Ken Dorsey behoorlijk verrassend maakte.

Maar hoewel de cijfers in het algemeen iets slechter waren toen Joe Brady de play-calling-taken overnam, begonnen ze Allen een beetje van zijn bord te halen door de grotere betrokkenheid van James Cook. Ze stopten ook met het verspillen van kansen in scoringsbereik.

Ondertussen verbeterde hun verdediging het toegestane succespercentage slechts lichtjes (41,8%), maar ze gingen van de 14e naar de zesde plaats in de EPA per spel, grotendeels dankzij het gemiddelde van twee afhaalrestaurants en zeven negatieve acties (zakken + tackles voor verlies) tijdens die afsluiting. periode van vijf wedstrijden.

Nu McDermott de spelplanning terugnam en wanhopig een verschil wilde maken met die eenheid, zag je die gespecialiseerde benaderingen verderop, met meer diverse frontdynamiek en ontwerperdekking, waarbij ze de tegenstanders niet de antwoorden op de test gaven.

Hoewel de wedstrijden van de Chargers en Patriots redelijk dichtbij elkaar lagen, wonnen ze wel in Kansas City, lieten de Cowboys thuis absoluut op stoom rollen en zelfs met een paar grote fouten in de reguliere seizoensfinale in Miami zorgden ze ervoor dat ze het aantal veiligstelden. twee zaad.

Zo gingen ze van uit de strijd in december naar het veiligstellen van een paar play-offwedstrijden thuis.

De Wildcard-ronde tegen Pittsburgh was vreemd. Het duel moest aanvankelijk worden uitgesteld vanwege sneeuwstormen in Buffalo en ze stonden in Mason Rudolph tegenover de nummer drie quarterback. Hoewel het voelde als een klapband, had de score, als er niet een paar Steelers-omzetten waren geweest, dichterbij kunnen zijn dan het verschil van twee touchdowns.

Maar omdat de Chiefs een paar dagen eerder de volledige controle hadden tegen de Dolphins, zorgde dit voor de nieuwste toevoeging van Mahomes-Allen, die het rijk van enkele van de andere grote quarterback-gevechten uit het verleden heeft betreden.

Voor het eerst sinds 2020 zou Buffalo echter gastheer zijn en voor de eerste keer ooit zou Mahomes op pad moeten voor een play-offwedstrijd, in een seizoen dat voelde alsof ze het meest vatbaar waren tot nu toe – althans wat betreft de aanval. – waarbij Travis Kelce enige achteruitgang liet zien, het gebrek aan betrouwbare ontvangstmogelijkheden om hem heen en de ongelukken die we het hele jaar door hadden gezien.

Kijkend naar de nieuwste toevoeging aan de rivaliteit tussen Chiefs en Bills, zag je Buffalo de bal zeer effectief verplaatsen en scoren op vier van hun eerste vijf balbezit (drie touchdowns). Helaas kon Kansas City, zonder hun startende schaduwneus-tackle en middelste linebacker, de bal de hele dag efficiënt laten lopen. Hoewel dit de minst productieve passerende aanval was onder leiding van Patrick Mahomes gedurende een seizoen, creëerden ze plotseling explosieve acties die deden denken aan de beginjaren van de samenwerking tussen Pat en Andy Reid.

Ze sloegen tijdens de wedstrijd acht plays van meer dan twintig yards, vergeleken met nul voor de Bills en tenzij je een onhandige poging telt die resulteerde in een verdedigende touchback, werd de aanval van KC pas in de laatste negen minuten van de wedstrijd gestopt.

Travis Kelce zag er plotseling jonger uit dan hij het hele jaar had gedaan, Marquez Valdes-Scantling kwam met een paar grote grijpers nadat hij tijdens het reguliere seizoen schijnbaar elke grote bal had laten vallen en zelfs een van de twee carry’s van Clyde Edwards-Helaire veranderde in zijn langste van het seizoen (28 yards).

Ondertussen moest Buffalo hard werken voor drives van respectievelijk 14, 11, 12, 15 en 16 plays om binnen scoringsbereik te komen – twee keer namen ze genoegen met velddoelpogingen, waarbij de laatste de geschiedenis inging als een beruchte ‘wide’. right”, mogelijk als niets anders dan een bladwijzer in de illustere carrière van Mahomes.

Ze hadden een paar enorme druppels op wat voltooide diepe bommen hadden moeten zijn, op Trent Sherfield en Stefon Diggs, die opnieuw een zeer rustige nacht hadden. Zelfs wat ogenschijnlijk gemiste kansen waren toen ze aan het begin van de vierde in een nep-punter werden gepropt en een twijfelachtige pass-interferentie-oproep, die de Chiefs een eerste down opleverde, waren eigenlijk onbelangrijk.

Bovendien zouden Mahomes en zijn compagnons op de gemiste 41-jarige aan het eind, die de stand in evenwicht zou hebben gebracht, bijna twee minuten en een paar time-outs hebben gehad om de overwinning alsnog veilig te stellen volgens de reguliere regels. Dus zelfs toen hun quarterback een vrijwel foutloze wedstrijd speelde, was er geen specifiek moment dat het verschil maakte.

De enige manier om er zeker van te zijn dat ze verder zouden komen, was tijdens die laatste rit – die bijna zeven minuten duurde – om niet ongeduldig te worden na de waarschuwing van twee minuten, zodat ze de klok helemaal naar beneden konden melken en de eindzone konden bereiken met geen kans meer voor de andere kant.

Tijdens hun laatste second-down-spel stond Diggs wijd open op een ondiepe crosser, wat de stokken zou hebben verplaatst en hen meer controle zou hebben gegeven. Toch zorgde Allen ervoor dat Shakir op het punt stond open te breken in de eindzone, maar op het allerlaatste moment stootte Chris Jones zijn linkertackle tegen de quarterback om de worp te beïnvloeden.

Hoewel er veel momenten waren die het tij in het voordeel van Buffalo hadden kunnen keren, is er uiteindelijk geen definitieve actie die het resultaat zou hebben veranderd. En dat maakt het nog frustrerender voor de Bills.

Kijkend naar de toekomst

Op het eerste gezicht zullen meer oppervlakkige waarnemers deze Bills-organisatie beschouwen als nog steeds een van de krachtpatsers van de AFC, mogelijk nog maar een paar stappen verwijderd van het eindelijk overkomen van de drempel. Het contextualiseren van hoe ze hier zijn gekomen, welke grote beslissingen er aan de horizon staan ​​en waar ze zichzelf zien in relatie tot de teams waarmee ze de komende jaren zullen strijden, is echter een situatie die de moeite waard is om in te duiken.

Ze bevinden zich in een vergelijkbare positie waarin de Patriotten zich al bijna twintig jaar bevonden als het gaat om de dominantie van AFC East. Terwijl er in week 18 een onderlinge overwinning op de Dolphins nodig was om de divisiekroon van hen af ​​te pakken, staat Miami op het punt een grote beslissing te nemen over de vraag of het grote financiële middelen wil vrijmaken voor Tua Tagovailoa, dat enorme bedragen zal hebben. gevolgen voor de selectie die het om hem heen kan maken.

Daarnaast hopen de Jets dat ze de komende twee jaar een kampioenschap kunnen behalen met Aaron Rodgers, voordat ze weer op zoek gaan naar een langetermijnoplossing op de meest cruciale plek. De Patriots proberen misschien een franchise-quarterback binnen te halen met de derde algemene keuze in de komende draft, maar het grootste nadeel voor hen is dat de gepromoveerde defensieve coördinator Jerod Mayo de schoenen moet vullen van de grootste coach aller tijden in Bill Belichick.

Maar als we nog wat verder uitzoomen en naar het landschap van de conferentie kijken, worden de uitdagingen waarmee ze te maken kunnen krijgen niet minder uitdagend. De AFC North is zojuist de eerste divisie in bijna 90 jaar geworden waarin elk team eindigde met een winnend record, inclusief een paar vaste MVP-kandidaten.

Op weg naar het zuiden hadden de Jaguars zeker een teleurstellend einde van 2023, maar ze begonnen met 8-2, inclusief een onderlinge overwinning op de Bills. Je hebt ook twee teams in de Texans en Colts die uiteindelijk aan de vooravond van het reguliere seizoen om de divisietitel streden en die het voordeel hebben van rookie quarterback-contracten en voldoende capruimte om zichzelf snel te verheffen tot een echte kanshebber.

Ten slotte heb je in het Westen nog een quarterback met Justin Herbert, die het talent heeft om elk jaar op jacht te gaan, als de nieuwe kopers die ze binnenhalen bereid zijn de zaken om hem heen tot op zekere hoogte af te breken en hem te steunen met netto positieve resultaten. coachen. Dan is er natuurlijk nog steeds dat monster bij de Chiefs, die in drie van de afgelopen vier jaar de play-offs voor Buffalo hebben beëindigd.

Kijkend naar hoe Buffalo een programma heeft opgebouwd dat voortdurend concurreert met de top van de AFC, hebben ze gekozen voor wat over het algemeen als een redelijk gezonde benadering van de roosterconstructie zou worden beschouwd.

Stefon Diggs was het enige langetermijnstuk dat ze uit een ander team hadden geplukt en een centrale figuur in hun operatie waren geworden, en ze hebben twee seizoenen geleden voor Von Miller uitgegeven, aan een contract met een aantal lege jaren, als enige veteraan. verdedigingsstuk om grote wedstrijden af ​​te sluiten.

Anders zijn ze, sinds Sean McDermott en Brandon Beane in 2017 in Buffalo arriveerden, sterk afhankelijk van het opstellen, ontwikkelen en uiteindelijk betalen van hun jongens. Je zou dus kunnen stellen dat dit een pad is dat ze kunnen blijven volgen. Als we echter kijken naar enkele aflopende contracten van Buffalo dit seizoen en volgend seizoen, samen met de houdbaarheid van het team en het enorme aantal uitdagers, is het misschien tijd voor een eerlijk gesprek.

Volgens OverTheCap.com wordt verwacht dat Buffalo de komende vier seizoenen op de 29e plaats of slechter zal staan ​​in de effectieve cap-ruimte, grotendeels omdat de cap-hit van Josh Allen stijgt van $18,6 miljoen in 2023 naar een gemiddelde van $48,5 miljoen per jaar over de vijf seizoenen. seizoenen resterend op zijn contractverlenging – en terecht.

Dat is zonder dat er al een aantal integrale financiële beslissingen zijn genomen. De komende twee jaar meer specifiek (de man meegerekend die ze op de handelsdeadline in Rasul Douglas als onderdeel hiervan hebben verworven) heeft slechts één van hun vijf starters in de secundaire klasse geen aflopend contract. Dat is Tre’Davious White, die de meest verwoestende blessures aan het einde van het seizoen achter de rug heeft met een gescheurde achillespees.

Hun centrum Mitch Morse (32) en beide startende tackles – waarvan er één dit seizoen buiten het seizoen 30 wordt – zullen in 2025 nieuwe deals moeten sluiten. Als je een vijfdejaarsoptie van $ 13,8 miljoen invoert, zullen ze met Gregory Rosseau moeten afwegen totdat Op 3 mei zouden ze in wezen afscheid kunnen nemen van elke edge rusher op de selectie die niet Von Miller heet.

Met hoe inconsistent hij is geweest, verwacht ik niet dat de beslissing van Gabe Davis bijzonder moeilijk zal zijn, maar hij was in ieder geval een van die jongens die wel opdaagden in de grote wedstrijden. Bovendien zijn er een aantal van die finishing touch-bewegingen die ze vorig jaar hebben gemaakt op het gebied van eenjarige deals.

Dus hoe brutaal dit bedrijf ook is, moet je verder gaan dan wat deze organisatie als pijlers van hun succes beschouwt? Inclusief het ‘postseason’ had Stefon Diggs sinds week 7 gemiddeld minder dan 50 yards per wedstrijd en scoorde hij de rest van de wedstrijd slechts drie touchdowns.

Hij raakte buitengewoon gefrustreerd door zijn rol en waarschijnlijk door zijn eigen spel. Laat hij weten dat hij ergens een nieuwe start wil en heeft het zin om de komende drie jaar de resterende 78 miljoen dollar van zijn deal te verschuiven, als ze daarvoor een middenrondevergoeding krijgen?

Ik vond het vreselijk om White opnieuw dit seizoen te zien falen en het zou zonde zijn om zijn tijd in Buffalo op deze manier ten einde te zien komen, maar gezien het feit dat zijn fysieke talent alleen maar verder zal afnemen terwijl hij hard werkt om nog een comeback te maken, hebben ze misschien om zijn contract op te zeggen om de komende twee seizoenen bijna $ 23 miljoen te besparen.

Hoeveel van deze rolspelers bij kortetermijnovereenkomsten zijn het waard om terug te halen? En onvermijdelijk, terwijl ze mogelijk afscheid nemen van veel van de gezichten waarmee we zo vertrouwd zijn geweest en van degenen die opkwamen voor coach McDermott, blijft het eigenaarschap er naar kijken dat deze man hen naar het beloofde land kan brengen?

Wat zijn daarnaast zijn plannen op het gebied van offensief leiderschap en de mensen waarmee hij zich omringt om deze naar een hoger niveau te tillen nadat hij zowel zijn offensieve als defensieve coördinatoren binnen een kalenderjaar heeft ontslagen?

De aantrekkingskracht van het volgen van een sportfranchise is om de ups en downs te meemaken en deze door de jaren heen te zien evolueren terwijl je probeert dat ultieme doel te bereiken. Zolang Josh Allen er is, heeft dit team elk jaar de kans om op het hoogste niveau te concurreren, en zolang ze McDermott en Beane behouden, denk ik dat de filosofieën redelijk vergelijkbaar zullen zijn.

Het voelt echter echt alsof deze versie van de Bills ten einde zou kunnen komen en dat ze op een splitsing in de weg zijn terechtgekomen. Gooien ze eindelijk alle voorzichtigheid overboord en brengen ze hun financiële toekomst in gevaar met het soort contracten dat ze verkiezen uit te delen? Of komen ze tot de conclusie dat ze het elite quarterback-spel nog een aantal jaren zullen volhouden en dat het misschien tijd is om een ​​nieuwe fase van deze operatie in te gaan?

Dit laatste zou echter samenvallen met het nemen van een zekere stap terug en je moet je afvragen of de jongens die nu aan de controles zitten, belast moeten worden met het toezicht op die overgangsperiode. We zouden dus kunnen zien dat er een aantal enorme beslissingen worden genomen en dat we ons niet laten misleiden als het buiten het seizoen redelijk rustig is – dat op zichzelf is een behoorlijk substantiële toewijding aan hoe hun toekomst eruit zou kunnen zien.